Çocukla ilgili olan aile içi sorunlarda ya da herhangi bir olayda başrolde çocuk olmasına karşın en önemli faktörün anne baba olduğunu biliyoruz. Anne babalar, çocuklarını eğitmekle, öğretmekle, geliştirmekle, büyütmekle sorumlu olup onlara model olma ve sağlıklı, kaliteli bir şekilde bu sorumluluklarını yerine getirme durumundadırlar.
Burada anne baba ön plana çıkmakla beraber çocuk neredeyse sadece izleyici bir role bürünüyor. Çocuk için gerekeni olabildiğince yapmaya çalışan anne babanın işbirliği ve tutarlılığı, kilit noktaları oluşturuyor bir bakıma.
Anne çocuğa dikkatli, baba çocuğa dikkatli. İkisi de ayrı ayrı bağını kuruyor çocukla. Fakat anne baba arasında eğer işbirliği ve tutarlılık yoksa; maalesef ki çocukla olan birebir iletişim her ne kadar kuvvetli olursa olsun, sağlayacağı fayda en az seviyeye düşebiliyor. Çünkü çocuk, anneden ve babadan farklı farklı tutum ve davranışlar sergilendiği takdirde, kendisi de kendi için hangisinin doğru olduğunu bilemediği gibi kararsızlık ve güvensizlikle ilerlemeye başlıyor. Anne ve babanın bu farklı yansıtmaları, çocuğu ikilemde bırakabiliyor.
Asıl hedef çocuğu daha iyi, kaliteli, sağlıklı bir şekilde yetiştirebilmekse eğer; bunun kurallarından biri de anne babanın bütünlüğüdür. Bu bütünlük çocuğun yapısını da güçlü kılar, kendine olan güvenini artırır. Çünkü çocuk, aldığı model üzerinden emin adımlarla yoluna devam etmektedir. Bu noktada sıkıntı yaşanıyorsa, arka plandaki anne baba bu sıkıntının asıl kaynağı olabilmektedir.
gibi birçok konu için anne ve babalar fikir ayrılığına düşebilmektedir. Burada fikir ayrılığının olması yerine göre gayet normaldir fakat asıl önemli olan çocuğa karşı bir olabilmektir; çocuğun, hem annenin hem babanın tek bir yolda ilerlediğini görmesidir.
Çocuklar, anne babanın bu farklılıkları karşısında güvensiz ve kararsız bir yapıya sahip olabilmekte, bir yandan da bu durumdan faydalanma adına da kendilerine çıkar sağlayacak yönde kullanabilmektedirler. Anne istediği önde davranıp baba tersini savunuyorsa; ya da baba istediği şekilde tutum sergiliyor fakat anne bunu desteklemiyorsa çocuk hangi konularda hangisi istediği gibi davranıyor diye takip edecektir ve hamlelerini ona göre yapacaktır, o kişiye yönelecektir. Örneğin A konusunda baba istediğini yapıyor, anne izin vermiyorsa her A konusu için önceliği ve belki de tek gideceği adres baba olacaktır. Bunun gibi birçok konu için çocuk bir bakıma kendi içinde analizini yapmakta, buna göre davranmaktadır. Başka bir deyişle anne ve babayı istekleri yönünde kullanabilmektedir. Ve bunun sonucunda çocuk asıl neyin doğru ya da yanlış olduğunu bilmeden, hangisinin yapılması ya da yapılmaması gerektiğini bilinçli olarak karar vermeden; sadece istediği ve uygun gördüğü yönde seçimleri yaptırtmaya yönelik bir yol izleyecektir. Bu da ilerleyen yaşlarında, sağlam bir temel oturtmadan, ayrım yapamadan, yerine göre güvensiz ve kararsız yerine göre de dayanağı olmadan, sonuçlarını bilmeden seçimler yapmasına sebep olacaktır.
Bu yüzden, anne baba ve çocuk ilişkisi içerisinde, çocukla olan bireysel iletişimin yanında anne baba arası bütünlük ve çocuğa karşı tutarlılık konusuna da özen gösterilmelidir. Eğer kararsız kalınan ya da farklı seçenek ve ihtimaller barındıran durumlar söz konusuysa, bir şekilde uzlaşmaya varılarak ortak karar verilmeli; çocuğa da ortak karar sonucuna dayanarak yaklaşılmalıdır. Bu şekilde hem anne baba, hem de çocukla beraber tüm aile içinde netlik ve sağlıklı bir iletişim sağlanabilmektedir.
Özel Berk Karaoğlu Aile Danışma Merkezi